آرزویم این است ناظر جمال خداوند باشم

روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم به او فرمود: «دخترم از خدا چیزی بخواه که جبرئیل از جانب خدا وعده اجابت داده است.»، فاطمه (سلام الله علیها) عرض کرد: «حاجتی جز توفیق در بندگی خدا ندارم. آرزویم این است ناظر جمال او باشم و به وجه کریمش نظاره کنم» و خود در مناجاتش می فرمود: «أسالک لذّة النّظر الی وجهک».

به گزارش سرویس اندیشه پایگاه اطلاع رسانی حج وابسته به بعثه مقام معظم رهبری، عبادت و شب زنده داری از جنبه های ناگسستنی زندگی حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) بود ایشان در کنار کارهای سنگین خانه هیچ گاه در عبادت پروردگار خود سستی نمی کرد. ایشان در خانه حضرت علی (علیه السلام) و با راهنمایی های پدر مهربانش توانست با تمام مشکلات، به عرفان کامل برسد. وی به جایی رسید که جبرئیل امین بر او نازل می شد. ایشان عاشق عبادت بود و در تسلیم و اطاعت و در استقبال از عبادت، چنان به پیش رفت که حتی سلامت خویش را از یاد بُرد.

حسن بصرى که یکى از عباد و زهاد معروف دنیاى اسلام است، درباره‌ى فاطمه‌ى زهرا سلام اللَّه علیها مى‌گوید: به قدرى دختر پیغمبر عبادت می کرد و در محراب عبادت می ایستاد که «تورمت قدماها». پاهاى آن بزرگوار از ایستادن در محراب عبادت، ورم می کرد! امام حسن مجتبى علیه‌الصّلاةوالسّلام مى‌گوید: شبى - شب جمعه‌اى - مادرم به عبادت ایستاد و تا صبح عبادت کرد. «حتى انفجرت عمود الصبح». تا وقتى که طلوع فجر شد. مادر من از سر شب تا صبح مشغول عبادت بود و دعا و تضرع کرد. امام حسن، علیه‌الصّلاةوالسّلام، مى‌گوید - طبق روایت - شنیدم که دائم مؤمنین و مؤمنات را دعا کرد؛ مردم را دعا کرد؛ براى مسائل عمومى دنیاى اسلام دعا کرد. صبح که شد گفتم: «یا اماه!»؛ «مادرم!» «لم لا تدعین لنفسک کما تدعین لغیرک؛» «یک دعا براى خودت نکردى! یک شب تا صبح دعا، همه براى دیگران!؟» در جواب فرمود: «یا بنى، الجار ثم الدار؛» «اول دیگران بعد خود ما!» این، آن روحیه‌ى والاست.

حضرت علی علیه السلام و فاطمه زهرا (سلام الله علیها) هر دو عاشقانه و خالصانه عبادت می کردند. این طور نبود که فقط علی (علیه السلام) در نماز غرق شود؛ بلکه فاطمه زهرا (سلام الله علیها) نیز چنان در محراب به عبادت می ایستاد که از شدّت ترس، نَفَسش به شماره می افتاد.

علاّمه مجلسی قدس سره در مورد خانه حضرت علی و فاطمه الزهرا (علیهماالسلام) از انس بن مالک، و بُریره نقل می کند: هنگامی که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم این آیه شریفه را خواند: «فی بیوتٍ اَذِنَ اللّهُ اَن تُرْفَعَ و یُذْکَرَ فیها اسمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیها بالْغُدُوِّ والآصالِ»1؛ در خانه هایی (مانند معابد، مساجد و منازل انبیا و اولیا) خدا رخصت داده که آنجا رفعت یابد و در آن، ذکر نام خدا شود و صبح و شام تسبیح و تنزیه ذات پاک او کنند.

مردی برخاست و سؤال کرد: ای رسول خدا! این خانه ها کدامند؟ حضرت فرمود: خانه های انبیا. سپس ابوبکر برخاست و پرسید: ای رسول خدا! آیا این خانه (اشاره به خانه علی و فاطمه) نیز از همان خانه هاست؟ حضرت فرمود: آری و از برترین آنان است.

ابن عباس می گوید: در مسجد پیامبر بودیم که یکی از قاریان قرآن آیه «فی بیوتٍ اذِنَ اللّهُ...» را تلاوت کرد. پرسیدم: ای رسول خدا! این خانه ها کدام خانه ها هستند؟ حضرت فرمود: خانه های انبیا. و سپس با دست خویش به خانه فاطمه زهرا (سلام الله علیها) اشاره کرد.