چه عمره‌ای سبب آبادانی روح و باطن آدمی می‌شود؟

واژه عمره از ریشه عمران به معنای آبادانی و اگر با شرائط و آدابش انجام گیرد، خرابه‌هایی که در اثر معصیت در وجود انسان پدید آمده را برطرف و موجب آبادانی روح و باطن آدمی می‌شود.

به گزارش خبرنگار اعزامی پایگاه اطلاع‌رسانی حج به مکه مکرمه، در صلوات شعبانیه می‌خوانیم که (واعمُر قلبی بطاعتک) خدایا قلب و روحم را به واسطه طاعتت آباد فرما. آری، گناه و معصیت، قلب و باطن انسان را آلوده و خراب می‌کند و اطاعت و عبادت، سبب طهارت و آبادی آن می‌شود، به شرطی که درست و با اخلاص انجام شود و از هر گونه انگیزه غیر الهی خالی باشد (و اتمّواالحج و العمره لله).

به همین جهت پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله فرمودند: «العُمرَةُ کفّاره لکُلّ ذنب؛ عمره (اگر درست انجام شود) کفاره ی تمام گناهان است». و درست انجام شدن آن به این است که وقتی لباس دوخته دنیایی را از تن برون می‌کنیم، خود را از تعلقات و وابستگی‌های مادّی جدا کنیم و هنگامی که غسل احرام می‌کنیم، همانگونه چرک ظاهری را از بدنمان شستشو می دهیم، قلب خود را از معاصی و اخلاق رذیله پالایش کنیم.

زمانی که لباس سفید احرام را می‌پوشیم، خود را مُرده فرض کنیم، گویا قیامت شده و ما از قبر به سوی عرصه محشر فراخوانده‌اند و باید آماده حساب و کتاب شویم. مُحرم که می‌شویم، نه تنها عطر و نگاه در آینه و کشتن پشه که هر وابستگی به دنیا و خودبینی و تکبّر و آزار دیگران را بر خود حرام کنیم و با گفتن (لبّیک) با خود عهد کنیم که به تمام نداهای الهی لبّیک بگوییم.

هنگامی که به دور کعبه طواف می‌کنیم، تصمیم بگیریم که خدا و دستورات و رضایت او را در تمام مراحل زندگی، محور و اساس قرار بدهیم و هنگام سعی از خدا بخواهیم که تمام سعی‌ها و تلاش‌های ما را در راه رسیدن به رضایش قرار دهد. ما مُرده بودیم ولی فرقمان با مُرده‌های واقعی آن است که آنها هر چه هم از خداوند درخواست کنند که «ربّ ارجعونی لعلّی اعمل صالحا؛ خدایا مرا به دنیا برگردان تا جبران کنم»، خواسته آنها اجابت نمیگردد و باید در آتش حسرت و افسوس بسوزند.

ولی ما هنوز زنده‌ایم و فرصت داریم تا انسانی دیگر شویم و بقیه عمرمان را به جبران نقصها و کمبودهای گذشته و تلاش برای رسیدن به مقامات معنوی خرج کنیم. آری این است عمره‌ای که سبب آبادانی قلب و روح و باطن و کفاره تمام گناهان است و گرنه چند ساعت خود را از محرّمات احرام نگه داشتن و دور خانه گلی چرخیدن و بین دو کوه دویدن و مقداری از موی سر را چیدن، کار دشواری نیست که از آن انتظار رسیدن به مقامات عالیه را داشته باشیم.

پس وقتی در مسجد شجره مُحرم می‌شویم، این پنج ساعتی که در اتوبوس تا مکّه هستیم، فرصت را غنیمت بشماریم و بجای سخنان لغو و فکرهای دنیایی و ور رفتن با تلفن همراه، در خود فرو رویم و پرونده زندگیمان را ورق بزنیم. اگر گناهی کرده‌ایم استغفار و توبه کنیم و اگر هنوز کسی هست که از ما دل آزرده و رنجیده خاطر باشد، تصمیم قطعی بگیریم که در بازگشت از سفر دل او را به دست آوریم.

با خدایمان راز و نیاز کنیم و از او بخواهیم این اعمال ناقابل ما را مورد قبول خویش قرار دهد و عمره ما را هم لابه لای عمره ی عمره‌گزان حقیقی و خالص بپذیرد..
متن از حجت‌الاسلام احمدیاسر وافی یزدی