نخستین صحابه خردسال در مدینه

عبدالله زبیررض نخستین کودکی بود که بعد از هجرت مسلمانان از مکه به مدینه متولد شد او در هفت یا هشت سالگی، در میان جمعی از کودکان مسلمان با پیامبر گرامی(صلی الله علیه و اله)بیعت کرد

  عبدالله بن زبیر بن عوّام بن خُوَیْلد از تیره بنی‌اسد قریش ، مکنّا به ابوبکر و ابوخُبَیب و پدرش عمه‌زاده پیامبر ص و مادرش اسماء، دختر ابوبکر رض است. ابن‌زبیر بارها به این نسبت‌ها افتخار می‌کرد. بنا بر سخن مشهور، او نخستین نوزادی بود که پس از هجرت پیامبر(صلی الله علیه و اله)به مدینه، درمیان مسلمانان، در شوال سال اول ق. زاده شد.

مسلمانان با شنیدن خبر تولد او، از خوشحالی یکباره تکبیر گفتند؛ زیرا تولد وی نشانه بطلان شایعه یهودیان بود که به ادعای خویش می‌خواستند با جادو، مانع تولد نوزادان مسلمانان شوند و بدین ترتیب نسل مسلمانان را به ‌تدریج منقرض کنند. پیامبر ص کام ابن‌ زبیر را با خرما برداشت و او را عبدالله نامید و ابوبکر رض در گوش‌هایش اذان گفت. او پوستی به رنگ سبز تیره و بدنی لاغر و نحیف، قدی میانه، محاسنی زرد و بسیار کم پشت و موهایی بلند و پر پشت داشت و پدرش وی را شبیه‌ترین مردم به ابوبکر می‌دانست.

عبدالله در هفت یا هشت سالگی، در میان جمعی از کودکان مسلمان با پیامبر گرامی(صلی الله علیه و اله)بیعت کرد. از این رو، او را از صحابه صِغار پیامبر شمرده‌اند. وی در روزگارابوبکررض، داوطلبانه سردسته گروهی از نوجوانان شد که در اجرای فرمان خلیفه، دزدی سابقه‌دار را در بقیع گردن زدند. او در نبرد یرموک به سال13ق. همراه پدرش زبیر حاضر بود؛ اما از آن‌جا که تنها 12 سال داشت، در جنگ شرکت نکرد. در روزگار عمَررض با او در مسابقه شترسواری رقابت کرد و بر او پیروز شد.

ابن‌ زبیر را مردی شجاع، جنگجو، دارای قدرت بدنی بسیار، سخندان و خطیبی توانا و درعین حال بدخلق و حسود معرفی کرده‌‌اند.

ابن‌ زبیر در زمان عثمان رض به ‌سِمَت‌های مختلفی دست یافت. در روند یکسان‌سازی مصاحف، درکنار زید بن ثابت و سعید بن عاص، در زمره کاتبان نسخه‌های قرآن بود. در حمله به مغرب به سال 27 یا 28ق. تحت فرماندهی عبدالله بن سعد بن ابی‌سَرْح رض شرکت داشت و به ادعای خود، با کشتن فرمانده لشکر دشمن، باعث پیروزی مسلمانان شد. او در زمان شورش مردم بر ضدّ عثمان رض، بر خلاف پدر و خاله‌اش عایشه، از مدافعان او بود که به‌ رغم خواسته وی خانه‌اش را ترک نکرد. او نمایندگی عثمان رض را در مواجهه با معترضان و امامت جماعت را هنگام محاصره خانه‌اش بر عهده داشت و در این ماجرا زخمی شد.