شرایط فهم و استفاده از قرآن مجید

قرآن پند جاودانی پروردگار عالم، قانون حیات‌بخش الهی و مژده جان‌افزا برای اهل ایمان و شمیم زندگی برای مرده دلان است: «إنّ هذا القرآن یهدی للتی هی أقوم و یبشّر المؤمنین الّذین یعملون الصالحات أنّ لهم أجراً کبیراً»؛ بدون شک این قرآن به راستترین راه راهنمایی می‌کند و مومنانی را که کار نیک انجام می‌دهد به اجر بزرگ مژده می‌دهد.

 
اما چگونه از این کتاب استفاده می‌شود، و چه زمانی این کتاب وسیله نجات و سعادت ابدی قرار می‌گیرد.در این خصوص باید دید که که خود قرآن چه می‌گوید، و چه راهکارهایی را نشان می‌دهد تا در پرتو آن بهتر و زودتر بتوان از این گنج عظیم‌الشان بهره برد.مطلب ذیل که ترجمه و اقتباسی از نوشته‌های دانشمند بزرگ علامه سید ابوالحسن ندوی(رحمه‌الله) می‌باشد در همین موضوع پرتو می‌اندازد و راه را برای پویندگان راه حقیقت روشن می‌سازد. براستی که با اختیار کردن صفات زیر می‌توان در خود تحولی جدید ایجاد کرد و در جهانی نوین قدم گذاشت؛ جهانی که هرگز کهنگی و فرسودگی ندارد و طراوت و تازگی آن ابدی و سرمدی است:                                 چون شود کهنه جهان اندر برش            می‌دهد قرآن جهانی دیگرش

آداب تلاوت قرآن

چه کسانی حق تلاوت قرآن را ادا می‌کنند؟

در آیات قرآن کریم و سفارشات ائمه معصومین(ع) بسیار بر تلاوت آیات این کتاب الهی تاکید شده است که از جمله آنها می‌توان به سخن گفتن پروردگار متعال با آدمی در هنگام تلاوت کلام الهی اشاره کرد.

بخشی از مفاهیم آیه 121 سوره «بقره»، در رابطه با تلاوت کلام الهی سخن می‌گوید که در ادامه به متن، ترجمه و مطالبی پیرامون آن اشاره می‌شود:

«الَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَئِکَ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَنْ یَکْفُرْ بِهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ»

"کسانی که به آنها کتاب آسمانی داده‌ایم و آن را چنان که سزاوارِ تلاوت است تلاوت می‌کنند، آنان به آن (قرآن و پیامبر) ایمان می‌آورند و کسانی که به آن کافر شوند، آنان همان زیانکارانند."

امام صادق(ع) درباره‌ی آداب تلاوت قرآن، هشت نکته را مورد توجه قرار دادند:

1- ترتیل آیات.  2- تفقه در آیات.   3- عمل به آیات.   4- امید به وعده‌ها.   5- ترس از وعیدها.  6- عبرت از داستان.   7- انجام اوامر الهی.   8- ترک نواهی.

در پایان روایت نیز امام فرمود: "حق تلاوت تنها حفظ آیات، آموزش حرف، قرائت و تجوید نیست."

---

عامل ورود به بهشت چیست؟

برخی از افراد در توهم خوب بودن هستند و فکر می‌کنند که در نهایت نیز رضای الهی و بهشت نصیب‌شان می‌شود در حالی که قرآن شرط خوب بودن را "ایمان" و "عمل صالح" می‌داند.

آیه 124 از سوره «نساء» در این ارتباط سخن می‌گوید:«وَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثَیٰ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَٰئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا یُظْلَمُونَ نَقِیرًا»
ترجمه آیه:"و هرکس کارهای شایسته انجام دهد، چه مرد باشد و چه زن، در حالی که مومن باشد پس آنان به بهشت وارد می‌شوند و کمترین ستمی به آنان نمی‌شود."
برخی از پیام‌های این آیه:
عامل ورود به بهشت، ایمان و عمل صالح است، نه ادعا و آرزو و نژاد زیرا در بهره‌گیری از لطف خدا، همه نژاد‌ها، رنگ‌ها و ملل یکسان‌اند.
با انجام قسمتی از کارهای صالح، به بهشت امید داشته باشید. چون کمال، بی‌نهایت و قدرت کسب انسان محدود است.
برخلاف اعتقادات گروهی از یهود و مسیحیان، زن و مرد، در رسیدن به کمالات معنوی برابرند.
ایمان، شرط قبولی اعمال است و خدمات انسان‌های بی‌ایمان، در همین دنیا جبران می‌شود و ارزش‌ اخروی ندارند، اما جزای مومن نیکوکار، بهشت است.
کلمه‌ی «نقیر» از نوک زدن گرفته شده و به گودی هسته‌ی خرما که گویا نوک خورده است، گفته می‌شود. بنابراین کارهای نیک، گرچه اندک باشد ارزش دارد.
منابع:کتاب دقایقی با قرآن، تالیف حجت‌الاسلام والمسلمین محسن قرائتی،

نکات قرآنی

1.اولین سوره ی کاملی که بر پیامبر(ص)نازل شد،سوره ی «حمد» می باشد.

2. آخرین سوره ی کاملی که بر پیامبر(ص)نازل شد،سوره ی «نصر» می باشد.

3.اولین آیاتی که بر پیامبر(ص)نازل شدند،پنج آیه یاول سوره ی«علق» می باشند.

4.آخرین آیه ای که بر پیامبر(ص) نازل شد،آیه ی281سوره ی«بقره» می باشد.

5.طولانی ترین آیه ی قرآن،آیه ی تداین(بقره/282) است که دارای 540 حرف است.

زنی که کلامش آیات قرآن بود

عبدالله بن مبارک گوید:به قصد زیارت خانه ی خدا وقبر پیامبر(ص) از خانه خارج شدم.دربین راه از دور چیز سیاهی را دیدم،هنگامیکه نزدیک شدم،دیدم پیرزنی است که روبندی پشمی برصورت ولباسی پشمی به تن دارد.

گفتم :السلام علیک ورحمة الله.

گفت:«سلام قولاً من رب رحیم»(سلام،گفته ای است از خداوند مهربان)

گفتم:خداوند ترا رحمت کند اینجا چه  می کنی؟

گفت:«و من یضلل الله فلا هادی له»(هر کس که خداوند گمراهش نماید،راهنمایی برای اونیست).

رموزالفبای قرآن

مفسرین قرآن و عارفان رموز آن ، تا آنجا که قابل تشخیص و فهم استنباط قرار داده اند چنین نوشته اند که :

در هر حرفی ارادتی ، در هر کلمتی اشارتی ، در هی آیتی زیادتی ، در هر  آیتی رعایتی و در هر سورتی سرایت و سعادتی است.

و نیز در هر الفی آلائی ، در هر بائی بهایی ، در هر تائی تحفه ای ، در هر ثائی ثوابی ، در هر جیمی جزایی ، در هر حائی حیایی ، در هر خائی خیالی ، در هر دالی دوایی ، در هر ذالی ذوقی ، در هر رائی راحتی ، در هر زائی زیادتی ، در هر سینی سنایی ، در هر شینی شعاعی ، در هر صادی صفایی ، در هر ضادی ضیائی ، در هر طائی طهارتی ، در هر ظائی ظرافتی ، در هر عینی عنایتی ، در هر غینی غنیمتی ، در هر فائی فایدتی ، در هر قافی قربتی ، در هر کافی کرامتی ، در هر لامی لولئی ، در هر میمی منتی ، و در هر نونی نوری ، در هر واوی والایی ، در هر هائی همتی و در هر یائی یمنی و برکتی است.

منبع:لاتقنطوا

قرآن واندیشمندان معاصر

قرآن کتابی است که در ابعاد مختلف زندگی، آدمی را رهنمون است و همچون خورشیدی فروزنده، کس یارای انکار خصائص و ویژگیهای گوناگون وجودی آنرا ندارد و هر کس به سهم خویش و به اندازه ظرف درونیش از بحر لایزال آن رفع عطش می‌کند. در این قسمت آرای مختلف از بزرگان و اندیشمندان غیر مسلمان را در خصوص آن بررسی می‌نماییم که به نوبه خود بیانگر فراگیر شدن تعالیم آسمانی این کتاب الهی است و البته یادآوری این نکته ضروری است که هر اندیشمند، از زاویه دید خود به قرآن نگریسته است و بدیهی است که قادر به کشف تمام ابعاد و ویژگیها و همچنین عمق معارف آن نبوده باشد.

جامعیت قرآن در بیان مفسر المیزان

با تفاوت نوع نگرش به جامعیت قرآن، چگونگی تفسیر بسیاری از آیات و در نتیجه، ترسیم محدودة رهنمودها و قوانین و احکام قابل استفاده از قرآن، و میزان نقش‌آفرینی آن در زندگی انسان نیز متفاوت خواهد شد.

درمحضرقرآن

عْلَمُوا أَنَّ اللَّـهَ یُحْیِی الْأَرْ‌ضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ۚ قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ

بدانید که زمین را خدا پس از مرگ زنده می گرداند. ما آیات و ادله قدرت خود را برای شما بیان کردیم تا مگر فکر و عقل به کار ببندید. [حدید - 17]

اعتقاد به این دو آیه کفایت میکند!

هر یک از ما اگر به عمل به همین دو آیه اکتفا کنیم، دنیا و آخرت همگان آباد خواهد شد.

شخصی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با اصرار خواست که قرآن را به او بیاموزند. حضرت کسی را مأمور کرد به او قرآن آموزش دهد. آن فرد، هنوز دو آیه بیشتر نیاموخته بود که گفت همین مقدار بس است و رفت!

اصحاب تعجب کردند که چگونه با این همه اصرار به همین دو آیه اکتفا کرد و رفت.

پیامبر فرمود: انصرف الرجل و هو فقیه.  او در حالی رفت که آنچه باید بیاموزد و بفهمد، آموخت!

آن دو آیه، آیات ۷ و ۸ سوره زلزال بود: فمن یعمل مثقال ذرة خیراً یره / و من یعمل مثقال ذرة شراً یره.

بحار، ج ۸۹، ص ۱۰۷